ﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﮐﻠﻴﺎﺕ
[03.May.2018 - 09:29]ﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﮐﻠﻴﺎﺕ يوه کتنه
لیک: فیصل فاران
ﻧﻦ ﭼﯥ ﺯﻣﺎ ﭘﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﺩﺳﺮﻳﺰﻱ ﻟﻴﮑﻠﻮ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﭘﺮﻭﺕ ﺩﮮ ﻧﻮ ﺯﮤ ﮐﻪ ﻟږ ﺩﻧﺎﺳﺘﻠﺠﻴﺎ ښﮑﺎﺭ ﮐﻴږﻡ ﺯﻣﺎ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻲ ﺩﻱ ﺯړﮤ ﻧﮥ ﺑﺪﻭﻱ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺩﻫﻐﻪ ﻧﻈﻢ
" ګﻴﻠﻪ ﻣﯥ ځﮑﻪ ﺍﻭﮐړﻩ " ﺳﺮﻩ ﺯﻣﺎ ﺩ ﻭړﻭﮐﻮﺍﻟﻲ ﻳﺎﺩﻭﻧﻪ ﻫﻢ ﺗړﻟﻲ ﺩﻱ ﺯﻣﺎ ﻻ ﻭړﻭ ﮐﻮﺍﻟﻰ ﺅ ﭼﯥ ﺩﺳﺮﺩﺍﺭ ﻋﻠﻲ ټﮑﺮ ﭘﻪ ﻃﻠﺴﻤﻲ ﻏږ ﮐښﯥ مﯥ ﺩﺍ ﻧﻈﻢ ﺍﻭﺭﻳﺪﻟﮯ ﺅ ﺯﻣﺎ ﭘﻼﺭ ﺩټﮑﺮ ﺩ ﻏږ ﺍﺅ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ډﯦﺮ ﻣﻨﻮﻧﮑﮯ ﺅ ( ﺩﻟﺘﻪ ﺯﮤ ﻗﺼﺪﺍ ﻭﺍﻟﺪ ﺻﻴﺐ ﻧﻪ ﻟﻴﮑﻤﻪ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺩﯤ ﮐښﯥ ﺑﻴﺎ ﻣﺎﺗﻪ ﺩﻫﻠﻮﻱ ﺍﺩﺍﺑﻮ ﺗﮑﻠﻒ ښﮑﺎﺭﻱ ) ﺧﻮ ﻣﺎﺗﻪ ﻧﺸﻲ ﻳﺎﺩ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﭼﺮﺗﻪ ﭘﻪ ﮐﻮﺭ ﮐښﯥ ﻣوسيقي ﺍﻭﺭﻳﺪﻟﻲ ﻭﻱ ﺩﻫﻐﻪ ﺩﻣﻮﺳﻘﻲ ﺍﻭﺭﻳﺪﻟﻮ ځﺎﺉ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺨﻮﺗﻦ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺟﻴﮑﺴﻦ ﻣﺎﺭﮐﻴټ ﮐﻴﻤﺎړۍ ﮐښﯥ ﺩﻭﺯﻳﺮ چاﭼﺎ ﮐﺘﺎﺑﺘﻮﻥ ﺅ ﺩﻟﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻣﻈﻬﺮ کليم ﻧﺎﻭﻟﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺗﮥ ﺍﻭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺋﯥ ﻫﻢ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺧﻮ ټﮑﺮ ﺗﻪ ﺩﻫﻐﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻪ ﺩﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻧﻪ ﺩ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﭘﻪ ﺍﻭﺍﺯ ﻭﻩ ﺩﺍ به ﻭﺭﺗﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯ ښﮑﺎﺭﻳﺪﻩ ﮐﻠﻪ ﭼﯥ ﺑﻪ ﺩټﮑﺮ ﻧﻮﮮ ﺍﻟﺒﻢ ﺭﺍﻏﻠﻮ ﻧﻮ ﻣﺎ ﺍﺅ ﺯﻣﺎ ﻭړﻭﮐﻲ ﻭﺭﻭﺭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺩﺍ ﻫﻐﻪ ﻭﺧﺖ ﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﭼﯥ ﭘﻼﺭ ﺑﻪ ﻣﻮ ﮐﻮﺭ ﻧﻪ ﺅ ﺍﺅ ﺑﻴﺎ ﺑﮥ ﭘﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺍﺅ ﺷﺎﻋﺮۍ ﻣﻮﻧږ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺗﺒﺼﺮﻩ ﻫﻢ ﮐﻮﻟﻪ ﮐﺸﺮ ﻣﺎﻧﻪ ګړﻧﺪﮮ ﺅ ځﮑﻪ ﻫﻐﻪ ﺑﮥ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﺣﻘﻠﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺍﺅ ﺩ ﺩﻭﺉ ﺷﺎﻋﺮۍ ﻫﻢ ﺍﮐﺜﺮ ﺭﺍﭘﻴﺪﺍ ﮐړﻩ ﺩټﮑﺮ ﻳﻮﻩ ﺧﻮﺑﻲ ﺩﺍ ﻭﻩ ﭼﯥ ډﯦﺮ ﻣﻌﻴﺎﺭﻱ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘښﺘﻨﻮ ﺭﺍﻭﭘﻴﮋﻧﺪﻝ ﺍﺅ ﺑﻠﻪ ﺩﺍ ﭼﯥ ﺩﮐﺮﺍﭼۍ ﻫﻐﻪ ﭘښﺘﺎﻧﮥ ﭼﯥ ﺩﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﻴﻮﺯﮎ ﺳﺮﻩ ﺑﻠﺪ ﺅ ﻫﻐﻪ ټﻮﻝ ﺋﯥ ﭘﻪ ﭘښﺘﻮ ﻣﻴﻮﺯﮎ ﺭﺍﻭﺍړﻭﻝ ﺍﺅ ﭘښﺘﻮ ﻣﻴﻮﺯﮎ ﺳﺮﻩ ﺋﯥ ﻭﺭﺗﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐړﻩ ﺩﺩﯤ ﻧﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﭘښﺘﻨﻮ ﺩ ﻭﺣﻴﺪ ګﻞ ﺷﺒﺎﺏ ﺑﺪﻟﯥ ﺍﺅ ﻳﺎ ﺩﺧﻴﺎﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻨﻴﺎﺗﻲ ﻏﺰﻟﯥ ﺍﻭﺭﻳﺪﯤ .
ﺩټﮑﺮ ﺭﺍﭘﻴﮋﻧﺪﻟﻲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﮐښﯥ ﻳﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﻫﻢ ﺅ ﭼﯥ ﺩﻫﻐﻪ ګﻴﻠﻪ ﻣﯥ ځﮑﻪ ﺍﻭﮐړﻩ،ﻣﻮﻧږ ﻭﺍﻭﺭﻳﺪﻩ ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﭘﻪ ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺍﻏﻴﺰﻩ ﻭﮐړﻩ ﺍﺅ ﺩﺷﺎﻋﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ څﻪ ﺩﺍﺳﯥ ﺟﻮړ ﺷﮥ ﭼﯥ ګﻮﻧﺪﻱ څوک ﻳﺎﺭﺑﺎﺵ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺧﭙﻞ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﭘﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺴﻤﻪ ﺩﻟﻴﻠﻮﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﻱ ﺩ ﻗﺎﺋﻠﻮﻟﻮ ﺗﻮﺍﻥ ﻟﺮﻱ ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥد ﺭﺍﻏﻠﻲ ﺗﻠﻤﻴﺤﺎﺗﻮ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ډﯦﺮ ﻋﺠﻴﺒﻪ ښﮑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺍﺅ ﺩا د ﻳﻮ ﺩﻭﻟﺲ ﺩﻳﺎﺭﻟﺲ ﮐﺎﻟﻮ ﺩﻫﻠﮏ ﭘﻪ ﺫﻫﻦ ﭼﯥ ﮐﻮﻡ ﺍﺛﺮ ﭘﺮيښﻮﺩﮮ ﺷﻲ ﻫﻐﻪ ﻭﺍﺿﺤﻪ ﺩﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻮ ﺍﺑﻬﺎﻡ ! ﺩ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺨﻠﺺ ﻻ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﻣﻘﻴﺪ؟ ﺳﻤﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﺧﻮﺩﺍ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻣﺎﺗﻪ ﺩﺷﭙږﻡ ټﻮﻟګﻲ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﺗﺨﻠﺺ ﭘﺘﻪ ﻧﻪ ﻭﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﯤ ﺟﻮړ ﺩﺍ ﺩﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻭﻱ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﮐﻠﻪ ﺩﺷﭙږﻡ ﺍﺭﺩﻭ ګﺮﺍﺋﻤﺮ ﮐښﯥ ﻣﺎ ﺩﭘﻴﻨځﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺗﺨﻠﺺ ﮐښﯥ ﺩﺟګﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺑﺎﺩﻱ ﺳﺮﻩ ﺩﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﺎﻥ ﺧټﮏ ﻧﻮﻡ ﺍﻭﻟﻴﮑﻠﻮ ﺍﺅ ﭘﻼﺭ ﺗﻪ ﻣﯥ ﭘﺘﻪ ﻭﻟګﻴﺪﻩ ﻧﻮ ﻭﻱ ﺷﭙږﻡ ﮐښﯥ ﺳﺒﻖ ﻭﺍئې ﺍﻭ ﺩﺗﺨﻠﺺ ﺩﺭﺗﻪ ﭘﺘﻪ ﻧﺸﺘﻪ او سم ئې سپک کړم ﺩﺧﻮﻧﺪ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﺍ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﮐﺎﻝ ﺑﺎﻧﺪﻱ روزهېون سکول ﭘﺮﻧﺴﭙﻞ امتياز علي ثاقب چې زمان د دويم جماعت نه ټيوټر هم راروان و زه ﺳﮑﻮﻝ ﻧﻪزه او زمان بل لوفرملگرې اورنگزيب امين دخضرو ﭘﻪ ﺩﯤ ﺍﻳﺴﺘﯥ ﻭﻡ ﭼﯥ ﺩﺷﻌﺮﻭﻧﻮ ﻧﻪ ډﮎ ﺭﺟﺴټﺮ ﺋﯥ ﺭﺍﺳﺮﻩ ﻧﻴﻮﻟﮯ ﺅ دشاعرئ جراثيم شپږم کلاس کې هم دې ملگري رابخلي و ده سره به نوټ بکونه د آشعارو نه ډک و ﭘﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺩﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﺩﻧﻮﺭﯤ ﺷﺎﻋﺮۍ ﺗﻠﻮﺳﻪ ﻫﻢ ﺩﻭړﮐﻮﺍﻟﻲ ﭘﻪ ﻧﻴﻤګړﻱ ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﻧﻮ ﮐښﯥ ﭘﺎﺗﻲ ﺷﻮﻩ ﺍﺅ ﺯﻣﺎ ﺩﻭړﻭﮐﻮﺍﻟﻲ ﻧﻴﻤګړﻱ ﺍﺭﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ټﻮﻝ ﺩﺍﺳﯥ ﺭﻭﻣﺎﻧﻲ ﺷﺎﻥ ﺅ ﻟﮑﻪ ﻳﻮ ﭘﮑښﯥ ﻧﻴﻤګړﮮ ﺍﺭﻣﺎﻥ ﺩﺍ ﺅ ﭼﯥ ﻳﻮﻩ ﻟﻮﻳﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻭﻱ ﭼﺎﭘﻴﺮﻩ ﺗﺮﯤ ﺩﻳﻮﺍﻟﻮﻧﻪ ﻭﻱ ﺍﺅ ﺯﮤ ﭘﮑښﯥ ﺳﺮﻩ ﺩﺷﭙږﺷﻠﻮ ﺣﺴﻴﻨﻮ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﻮ ﺳﺮﻩ ﻣﻴﺸﺘﻪ ﻳﻢ؟ --- ډﯦﺮﻩ ﻣﻮﺩﻩ ﭘﺲ ﭼﯥ ﮐﻠﻪ ﺩﻭﻟﺲ ﮐﻠﻦ ﻭړﻭﮐﮯ ﻓﻴﺼﻞ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻴﺎ ﻓﻴﺼﻞ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﺅ ﺩ،ګﻴﻠﻪ ﻣﯥ ځﮑﻪ ﻭﮐړﻩ،ﻟﻴﮑﻮﻧﮑﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﺯﻭﺉ ﺍﻟﻴﺎﺱ ټﻠﻮﺍﻝ ﺳﺮﻩ ﻣﯥ ﺩ ﺍﺳﻴﺮﻣﻨګﻞ ﭘﻪ ﺫﺭﻳﻌﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭﺷﻮ — ﻫﻐﻪ ﺧﻮﺷګﻮﺍﺭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﭼﯥ ﺯﮤ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻭړﻭﮐﻮﺍﻟﻲ ﮐښﯥ ﻣﺦ ﺷﻮﮮ ﻭﻡ ﺑﻴﺎ ﺭﺍﻳﺎﺩ ﺷﻮ ﻟﮑﻪ ﺩﻳﺎﺩﻭﻧﻮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺷﻮﺭﻭ ﺷﻮﻩ .
ﻧﻦ ﭼﯥ ﺯﮤ ﺩﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﭘﻪ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﻟﻴﮏ ﮐﺆﻡ ﺩ ﺩﻏﻪ ﺗﻴﺮﻭ ﻫﻴﺮﻭ ﺯﻣﺎﻧﻮ ﻳﺎﺩﻭﻧﻮ ﺑﻴﺎ ﻭﻟﻘﻪ ﮐښﯥ ﺍﻏﺴﺘﮯ ﻳﻢ ځﮑﻪ ﻣﺎ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﮐښﯥ ﺑﺨښﻨﻪ ﻭﻏﻮښﺘﻪ ﭼﯥ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻲ ﺑﻪ ﻣﯥ ﺑﺪ ﻧﻪ ﺍﻭﺭﻱ ﺩﻧﻘﺎﺩ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻳﺎ ﻣﺸﻴﻦ ﮐﻴﺪﮤ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺩﺍ ډﻭﻝ ﺟﺬﺑﺎﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﻋﺎﺭﻱ ﻭﻱ ﺑﺲ ﻓﻴﺼﻠﯥ ﺍﺅ ﻣﺤﺎﮐﻤﯥ ﺩﯤ ﮐﻮﻱ .
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺯﻩ ﺩﻟﺘﻪ ﺩﻣﻘﻴﺪ ﺍﺭﻭاښﺎﺩ ﭘﻪ ﺷﺎﻋﺮۍ ﺣﮑﻢ ﻟګﻮﻟﻮ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻧﻪ ﻳﻢ ﻧﺎﺳﺖ ﺩﺍ ﭘﺮﻳﮑړﻩ ﺑﮥ ﻟﻮﺳﺘﻮﻧﮑﻲ ﺧﭙﻠﻪ ﮐﻮﻱ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ څﻨګﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﮮ؟ ﺩﮐﻮﻣﯥ ﻃﺒﻘﯥ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﮮ؟ ﻭﻟﯥ څﻪ ﻟږ څﻪ ﻣﻌﺮﻭﺿﺎﺕ ﺑﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﮐړﻣﻪ ﭼﯥ ﺩﻫﻐﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭﺗﻔﻬﻴﻢ ﮐښﯥ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﮑﺎﺭ ﺭﺍﺷﻲ ﺩ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﻧﻈﻢ ﻫﻐﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﮐښﯥ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺩﻧﻮﯤ ﺷﺎﻋﺮۍ ﺍﺅ ﺩﺍﻭﻟﺴﻲ ﺷﺎﻋﺮۍ ﺗﺮﻣﻴﻨځﻪ ﺗﺮﻣﻴﻨځﻪ ﻭﻱ ځﮑﻪ ﻳﻮ ﺧﻮﺍ ﻫﻐﻪ ﺩﻋﺸﻖ ﻭﻣﺤﺒﺖ ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺭﺍﺧﻠﻲ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﻋﺸﻖ ﺗﻪ ﺩيو ﺍﻟﻮﻫﻲ ځﻮﺍﮎ ﺍﺅ زبرواک ﻗﻮﺕ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ګﻮﺭﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﺗﺼﻮﻑ ﺩ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﻟﻮﺟﻮﺩ ﻣﺴﻠﻪ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﻫﻢ ﺧﺒﺮﯤ ﮐﻮﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﺭ ﮐښ ﺍﺅ ﺩ نرﭘښﺘﻮﻥ ﺧﺒﺮﯤ ﻫﻢ ﮐﻮﻱ ﺍﺅ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﺩﭘﻨﺪ ﻭﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻴﻞ ﺑﺮﻩ ﻫﻢ ﻧﮥ ﻫﻴﺮﻭﻱ .
ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺷﺎﻋﺮۍ ﮐﻴﻨﻮﺱ ﺋﯥ ﭘﺮﺍﺧﻪ ﺩﮮ ﺧﻮ ﻃﺒيﻌﻴﺖ ﺋﯥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﭘﻠﻪ ﺯﻭﺭ ﮐﻮﻱ ځﮑﻪ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺩﺩﯤ ﭼﯥ ﻳﻮ ﺧﻮﺍ ﺩﻧﻈﻢ ﻫﻴﺘﻮﻧﻮ ﮐښﯥ ﺩﺗﻨﻮﻉ ﺛﺒﻮﺕ ﻭﺭﮐﻮﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﻧﻈﻤﻮﻧﻮ ﻃﻮﺍﻟﺖ ﺋﯥ ﺩﻓﮑﺮﻱ ﺍﺭﺗﻘﺎ ﺍﺅ ﺩﺍﺭﺗﮑﺎﺯ ښﻮﺩﻧﻪ ﮐﻮﻱ ﭘﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻲ ﺗﻮګ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﺋﯥ ﻫﻢ ﺩﻏﺰﻝ ﺭﺳﻤﻴﺎﺗﻮ
( convention ) ﺍﺅ ﻗﻮﺍﻋﺪﻭ
( codes ) ښﮑﺎﺭ ﺩﮮ ﺧﻮ ځﺎئې ﭘﻪ ځﺎئې ﭘﻪ ﻓﮑﺮﻱ ﺗﻮګﻪ ﺩﻣﺮﻭﺟﺎﺗﻮ ﻧﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ او ډډه ﻫﻢ ﺩﻫﻐﻪ ﺩ ﻟټﻮﻭﻧﮑﻲ متجسسه تلوسناکه ﺫﻫﻨﻴﺖ ښﻮﺩﻧﻪ ﮐﻮﻱ ﺧﻮ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻱ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﮐﻮﻡ ﻣﺎﺣﻮﻝ ﮐښﯥ ﺅ ﺩﻏﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺗﻪ ﻫﻢ ﺩ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻫڅﻪ ﻭﺋﻴﻠﮯ ﺷﻮ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺗﻘﻠﻴﺪ ﻭﺗﺘﺒﻊ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﺩﻫﻐﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩ " ﺯﮤ ﺍﺅ ﺯﻣﺎ ﻃﺮﻳﻘﻪ " ﭘﻪ ﺳﺮ ﻟﻴﮏ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ؎.
ﺣﻤﺰﻩ ﭘﻪ ﺷﺎﻧﯥ ﻧﻪ ﻳﻤﻪ ګﺴﺘﺎﺥ ﺩ ﻃﺮﻳﻘﯥ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﻧﮑﺴﺎﺭ ﻣﯥ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﺥ ﺩ ﻃﺮﻳﻘﯥ
ﺣﻤﺰﻩ ﭼﯥ ﺩﺍﺳﯥ ﻭﺍﺋﻲ ﻟږ ﺩﯤ ﻭګﻮﺭﻱ ﻓﻄﺮﺕ ﮐښﯥ
ﺻﺎﻧﻊ ﭼﯥ ﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺅ ﺩﻣﮑﺎﻥ ﺷﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐښﯥ
ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻣﺨﺎ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐښﯥ ﻭﺭګﺰﺍﺭ ﺩﮮ
ﻧﻌﺮﻩ ﺩ ﺍﻧﺎﺀ ﺍﻟﺤﻖ ﻟﮑﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻭﺭﻟﻪ ﭘﮑﺎﺭ ﺩﮮ
ﺩﻋﻮﻯ ﭼﯥ ﺩﺻﺎﻧﻊ ﻣﮑﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻟﺮه ﺍﮐﺜﺮ ﮐړﻱ
ﻳﺎ ﺩﺍ ﺩﻋﻮﻯ ﺩﯤ ﭘﺮﻳږﺩﻱ ﻳﺎ ﺍﮐﺜﺮ ﺩﯤ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮐړﻱ
ﭼﯥ ﺩﮮ ﺷﻮ ﻧﻮ ﮐﺜﺮﺕ ﺧﻮ ﻫﺴﯥ ﻫﻢ ﻭﺭﺗﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺩﮮ
ﭼﯥ ﺩﮮ ﺷﻮ ﺧﻮ ﺑﺲ ﺩﮮ ﺷﻮ ﻧﻮﺭ ﺩﭼﺎ ﻧﻪ ﺋﯥ څﻪ ﺑﻴﻢ ﺩﮮ
ﺩﻏﺴﯥ شاعر ﺑﻞ نظﻢ ﺩﻋﺸﻖ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﮐﻮﻱ؎
ﻣﻌﻨﺎ ﺩګﻞ ﭼﯥ ﺯﺩﻩ ﮐړﻱ ﻫﻐﻪ ﻣﺤﻮﺷﻲ ﺩ ﺫﺍﺕ
ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻪ ﺩﯤ ﻣﻘﺎﻡ ﮐښﯥ ﻧﺸﺘﻪ ﻫﻴڅ ﺩﻋﺒﺎﺩﺍﺕ
ﺩﯤ ﺣﺎﻝ ﮐښﯥ ﺩﯤ ﻣﻘﺎﻡ ﮐښﯥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﮥ ﺩﮮ ﮐﻪ ﻫﻮﺵ
ﺩﯤ ﺣﺎﻝ ﮐښﯥ ﺍﻭﻟﻴﺎﺅ ﻧﻪ ځﺎﻧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﺩﺍﺣﺎﻝ ﺩﮮ ﻧﻪ ﺩﮮ ﻗﺎﻝ ﺩﯤ ﮐښﯥ ﺧﺒﺮﯤ ﺩﻱ ﻣﺤﺎﻝ
ﺩﯤ ﺣﺎﻝ ﮐښﯥ ﺩﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩښﺋﻴﻠﻮﻧﺸﺘﻪ ﻫﻴڅ ﻣﺠﺎﻝ!!!!!
ﺩﺍ ﺍﻳﻎ ﭘﻪ ﻧﻴﻐﻪ ﺩﻭﺣﺪﺕ ﺍﻟﻮﺟﻮﺩ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﻣﺘﺼﻮﺭﻩ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﻧﻴﻮﮐﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩﺷﻴﺦ ﺍﮐﺒﺮ ﺍﺑﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﻪ ﺗﺮ ﺩﺣﻤﺰ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﭘﻮﺭﻱ ﺭﺍﻏﻠﯥ ﺩﻩ ﺩﺩﯤ ﻧﻴﻮﮐﯥ ﭘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻳﻮ ﺩﺍﺳﯥ ﻣﺘﻨﺎﻗﺺ ( paradox ) ﺭﺍﻣﻨځ ﺗﻪ ﮐړﮮ ﭼﯥ ﺑﺎﺑﺎے ﻏﺰﻝ ﭘﮑښﯥ ﺧﭙﻞ ټﻮﻝ ﺗﺼﻮﻑ ﺍﺅ ﺗﻔﮑﺮ ﺳﺮﻩ ﺭﺍګﯧﺮ ښﮑﺎﺭﻱ ﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻣﮑﺎﻥ صانع ﮐﻴﺪﻩ ﺩﻋﻮﻯ ﺩﺣﺴﻴﻦ ﺣﻼﺝ ﺩ ﺍﻧﺎﺀﺍﻟﺤﻖ ﺩﻋﻮﻯ ﺳﺮﻩ ﺳﻤﻪ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻫﻐﻪ ځﺎﻥ ﺍﻟﺤﻖ ګڼﻠﮯ ﺩﮮ ﻧﻮ ﺩﺍ ﺩ ﺑﻴﺨﻮﺩﻱ او ﺳﮑﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺩﺑﻴﺨﻮﺩﻱ ﺣﺎﻟﺖ ﮐښﯥ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﭙﻠﻪ ﻟﻪ ﺧﻠﻲ ﺍﻭځﻲ ﺍﺅ کهﺑﻴﺨﻮﺩﻱ ﻧﻪ ﻭﻩ ﺑﻴﺎ ﺩﺍﻋﻮﻯ ﺩﺗﺼﻮﻑ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﻏﻠﻄﻪ ﺩﻩ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﭘﻪ ﺧﻮﺩﻱ ﻳﺎ ﻣﺤﻮ ﮐښﯥ ﻧﻪ ﺩﺍ ﺩﻋﻮﻯ ﮐﻴږﻱ ﻧﻪ ﻣﻨﻠﮯ ﮐﻴږﻱ ﺩﺩﯤ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﺍ ﺷﮥ ﭼﯥ ﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﺗﻪ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺩﻋﻮﻯ ﺩﺍﺑﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﻳﻮ ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺍﺅ ﻧﻈﺮﻱ ﻣﺌﺴﻠﻪ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻫﻐﻪ ﺩﯤ ﮐﻔﻴﺖ ﺳﺮﻩ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺷﻮﮮ ﺑﻴﺎ ﺧﻮ ﺩﯤ ﻟﮑﻪ ﺩﺣﺴﻴﻦ ﺣﻼﺝ ﻏﻮﻧﺪﻱ ﭘﻪ ﺟﺎﺭ ﺩﺧﺪﺍﺋﺘﻮﺏ ﭼﻐﻪ ﺍﻭﻭﻫﻲ ﺍﺅ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺩﮮ ﻣﺦ ﺷﻮﮮ ﺑﻴﺎ ﺋﯥ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ځﺎﺉ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺩﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﮐﺆﻝ ﭼﯥ ﺗﻪ ﮐﺜﺮﺕ ﻧﻪ ﺗﻴﺮ ﺋﯥ ﻭﺍﺣﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺋﯥ ﻧﻮ ﭼﯥ ﺗﻪ ﺧﺪﺍﺉ ﺋﯥ ﻭﻟﯥ ﺑﻴﺎ ﺩﺍ ﺩﻋﻮﻯ ﭘﻪ ﺟﺎﺭ ﮐﺆﻟﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﺮﻩ ﮐﻮﯤ؟ څﻪ ﻧﻪ ﻭﻳﺮﻳږﻱ؟ په څه ويريږي؟
ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﺩﺍﺳﻤﺎﺀ ﺍﻟﺤﺴﻨﻰ ﺧﺒﺮﻩ ﻫﻢ ﺷﻮﯤ ﺩﻩ ﺍﺅ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺍﺅ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﭙﻠﻪ ﮐښﯥ ﻧﻪ ﺑﻠﻴﺪﻭﻧﮑﻲ ګڼﻠﮯ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﺍﺳﻤﺎ ﺍﻟﺤﺴﻨﻰ ﻧﻪ ﻫﻐﻪ ﺻﻔﺎﺗﻲ ﻧﻮﻣﻮﻧﻪ ﺍﻏﺴﺘﮯ ﺷﻲ ﭼﯥ ﻧﻬﻪ ﻧﻮﻱ ﺩﻱ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩﺭﺍﺻﻞ ﻫﻢ ﺩﺩﻏﻪ ﻧﻬﻪ ﻧﻮﻱ ﻧﻮﻣﻮﻧﻮ ﻟﻪ ﻣﺦ ﺟﻮړ ﺩﮮ ﺩﺍ ﺻﻔﺘﻮﻧﻪ ﭘﮑښﯥ ﻟﮑﻪ ﺩ ﺯڼﻲ ﭘﺮﺍﺗﻪ ﺩﻱ ځﮑﻪ ﻭﺭﻟﻪ ﻓﺮښﺘﻮ ﻫﻢ ﺳﺠﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐړﮮ ﺩﮮ ﮐﻮﻡ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ﺻﻔﺘﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﻭﺩﻩ ﻭﺭﮐړﻱ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺩﮮ ﺩﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺩﺩﻏﻪ ﺻﻔﺘﻮﻧﻮ ﺩﺗﻮﺍﺯﻥ ﺍﺅ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺩﻭﻳﻤﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﺅ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺟﻮړﻭﻱ ﺩځﻨﻮ نومونه ﻧﻪ ﭘﺮﺗﻪ ﺩﺍټﻮﻝ ﺻﻔﺎﺗﻲ ﻧﻮﻣﻮﻧﻪ ﺩﺍﺧﻼﻗﻴﺎﺗﻮ ﺳﺮﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﻟﺮﻭﻧﮑﻲ ﻫﻐﻪ ﺍﻗﺪﺍﺭ ﺩﻱ ﭼﯥ ﻫﺮﻩ ټﻮﻟﻨﻪ ﺍﺅ ﻣﻌﺎﺷﺮﻩ ﮐښﯥ ﻭﺭﺗﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﻫﻤﯧﻴﺖ ﻣﻴﻼﺅ ﺩﮮ ﺩﺩﯤ ﺻﻔﺎﺗﻮ ﻭﺩﻩ ﺍﺅ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﻳﻮ ﺧﻮﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻧﻨﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺗﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ تمجيد ﻭﺭﮐﻮﻱ ﺑﻞ ﺧﻮﺍ ﺩﻓﺮﺩ ﭘﻪ ﺗﻮګﻪ ﺑﺎﻧﺪﯤ ټﻮﻟﻲ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﮐﺎﺭﺁﻣﺪ ﮐﻮﻱ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﯤ ﺳﺮﻩ ﺩﺍﻣﻐﺎﻟطﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩﺩﯤ ﭘﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺯﮐﺎﺭ ﻭﺭﺩ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺧﺪﺍﺉ ﺗﻪ ﻧﺰﺩﯤ ﮐﻴږﻱ ﺍګﺮ ﮐﻪ ﺩﺍ ﺩﺍﻋﻠﻰ ﮊﻭﻧﺪ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﻳﻮﻩ ﻻﺭﻩ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﺩﻧﻨﻪ ﮐﻮﻡ ﺻﻔﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻮﻱ .
ﺩﻏﺴﯥ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺗﺼﻮﻑ ﺍﺅ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻳﻮ ﺑﻠﻠﮯ ﮐﻴږﻱ ﻧﻮ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻫﻐﻪ ﺗﺼﻮﻑ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺩﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺮﻻﻧﺪﯤ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺩﯤ ﻧﻪ ډډﻩ ﺍﺅ ﺗﺮڅ ﻧﻪ ﮐﻮﻱ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺩﺍﺑﺘﺪﺍﺋﻲ ﻣﺘﺼﻮﻓﻴﻨﻮ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻭﺭﻭﺳﺘﻮ ﺩ ﺍﺑﻦ ﻋﺮﺑﻲ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺩﺍ ﺩﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻪ ﺩ ډډﯤ ﺍﺅد ﺗﺮڅ ﺩﻭﻳﻤﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻭګﺮځﻴﺪﻩ ﺧﻮ ﻣﻮﻧږ ﻭﻳﻨﻮ ﭼﯥ ﻟﺮﻏﻮﻧﻲ ﻣﺘﺼﻮﻓﻴﻦ ﻟﮑﻪ ﺑﺴﻄﺎﻣﻲ ﺑﻐﺪﺍﺩﻱ او ﺍﻟﮑﺎﺩﺑﺎﺯﻱ ﻭﻏﻴﺮﻩ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﺩﺍ ﺑېﺳﺮﻱ ﺷﺘﻪ ﭼﯥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺍﺅ ﻣﻮﺳﻰ ﻳﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭګڼﻲ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺗﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻪ ﻟﻮﺉ ﻣﻮﺣﺪ ﻭﺍﺋﻲ ﺍﺅ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﻮﺣﺪ ﺍﻋﻈﻢ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﮐړﻱ؟ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﻫﻢ ﺩﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺭﻱ ﻏﻮﺍړﻱ ﺍﺅ ﺩﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺩځﻨﻮ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻮ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻏړﺍﻭﮮ ﻧﻪ ﮐﻮﻱ ؎.
ﺳﺘﺎ ﮊﺑﻪ ﺧﺒﺮﯤ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎ ﺩﺭﻧځ ﺩﻭﺍﺷﻲ
ﺩﺍ ﺗﻮﺭﻩ ﺷﭙﻪ ﭼﯥ ﻭﻳﻨﯥ ﺩﺭﺗﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﺑﻪ ﺭڼﺎ ﺷﻲ
ﻭﻱ ﺳﺘﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﮥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻩ
ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺗﺼﻮﻑ ﮐښﯥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻩ
ﺩﺍ څﻪ ﺩحيرت ﻭړ ﺧﺒﺮﻩ ﻧﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻗﺮﺍﻥ ﭘﺎﮎ ﺩﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺒﺮﻩ ﭼﺮﺗﻪ ﻫﻢ ﺩﺧﺪﺍﺉ ﭘﻪ ﺣﻘﻠﻪ ﻧﻪ ﮐﻮﻱ ﺑﻠﮑﻲ ﺩﺧﺪﺍﺉ ﺩﭘﻴﺪﺍ ﮐړﻱ ﻧﻌﻤﺘﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺩ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺒﺮﻩ ﮐﻮﻱ ﺍﺅ ﻫﻐﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﮑﺎﺭ ﭘﻪ ﻣﻮﻗﻊ،لکه
ﻳﻌﺮﻓﻮﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺛﻢ ﻧﻴﮑﺮﻭﻧﻬﺎ ﻭﺍﮐﺜﺮﻫﻢ ﺍﻟﮑﻔﺮﻭﻥ
ﺩﺍ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﻟﻴﺪﻟﻲ ﮐﺘﻠﻲ ﭘﻴﮋﻧﺪﻟﻲ څﻴﺰ ﮐﻴږﻱ ﺍﺅ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﯥ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﯥ ﻣﺜﺎﻟﻪ ﺩﮮ ﺩﺩﯤ ﭘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ده ﻟﮑﻪ ،
ﻭﻣﺎ ﺧﻠﻘﺖ ﺍﻟﺠﻦ ﻭﺍﻻﻧﺲ ﺍﻻ ﻟﻴﻌﺒﺪﻭﻥ
ﺗﺼﻮﻑ ته ﻫﻢ دلته ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﮐﺸﺎﻟﻪ ﭘﻴښږﻱ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺍﮐﺜﺮ ﺩﻭﺉ ”ﻟﻌﻴﺒﺪﻭﻥ“ ﻧﻪ” ﻟﻴﻌﺮﻓﻮﻥ“ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺧﻠﻲ ﺍﺅ ﻋﺒﺪﻳﺖ ﭘﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺪﻟﻮﻱ ﻟﮑﻪ څﻨګﻪ ﭼﯥ ﺩﻻﺋﻞ ﺍﻟﺴﻠﻮﮎ ﮐښﯥ ﺩﻱ ﺩﯤ ﺍﻳﺖ ﮐښﯥ ﻟﻴﻌﻴﺒﺪﻭﻥ ﺳﺮﻩ ﺑﺮﻳﮑټ ﮐښﯥ ﻟﻴﻌﺮﻓﻮﻥ ﻟﻴﮑﻠﮯ ﺷﻮﻯ ګﻮﻳﺎ ﺩ ﺁﻳﺖ ﻧﻴﻤګړﺗﻴﺎ ﭘﻮﺭﻩ ﮐړﮮ ﺷﻮﯤ ﺩﻩ ﺍﻭﺱ ﮐﻪ ﺩﺍﺗﺼﻮﻑ ﺩ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﭘﻪ ﺑڼﻪ ﺍﻭﻣﻨﻠﮯ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺩﻏﻪ ﺩﺧﺎﻟﻖ ﺍﺅ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﮐﺸﺎﻟﻪ ﻟﻪ ﻣﻴﻨځﻪ ﺍﻭځﻲ ﺩﮐﻮﻣﯥ ﭘﻪ ﺑﻨﺎﺀ ﭼﯥ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﭘﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺳﺨﺘﻪ ﻧﻴﻮﮐﻪ ﮐﻮﻱ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻳﻮﻩ ﺣﺪﻩ ﭘﻮﺭﻱ ﺩﻣﺘﺼﻮﻓﺎﻧﻪ ﻣﻐﺎﻟﻄﻮ ﺭﺩ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﮐﻮﻱ ﺍﺅ ﺍﺷﺮﺍﻗﻴﻪ ﺍﺅ ﻣﺸﺎﺋﻴﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺷﻮﻱ ﻣﺴﺌﻠﻲ ﺍﺅ ﻧﻮ ﺍﻓﻼﻃﻮﻧﻴﺖ ﭼﯥ ﺩ ﺳﺮﺋﻴﺖ
( Mysticism ) ﺩﻭﻳﻤﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﻩ ﻟﻪ ﻣﻴﻨځﻪ ﺍﻭړﻱ ﭼﯥ ﺩﻫﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﻧﻪ ﻣﺎﻭﺭﺍﺀ يووجداني مسلکﺩﮮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻃﺮﻳﻘﺖ ﺍﺅ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻴﺎځﺎﻥ ﻟﻪ ﺧﭙﻠﯥ ﻣﺴﺌﻠﯥ ﺷﺘﻪ ﺩﮮ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ ﻧﻮﺭﯤ ﻣﻐﺎﻟﻄﻲ ﺩﻱ ﺩﮐﻮﻣﯥ ﭘﻪ ﺣﻘﻠﻪ ﭼﯥ سرمحمد ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻻﻫﻮﺭﻱ ﻭﺋﻴﻠﻲ ﺩﻱ .
ﺗﺼﻮﻑ ﺗﻤﺪﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮐﻼﻡ
ﺑﺘﺎﻥ ﻋﺠﻢ ﮐﮯ ﺑﭽﺎﺭﻱ ﺗﻤﺎﻡ
ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻣﻲ ﮐﻬﻮﮔﺊ
ﻳﻪ ﺍﻣﺖ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﻴﻦ ﮐﻬﻮﮔﺊ
ﭘﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺩﯤ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﮐښﯥ ﺩﺍﺳﯥ ﻧﻈﻤﻮﻧﻪ ﺷﺘﻪ ﭼﯥ ﺩﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺅ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﭘﺮﺗﻪ ﻟﻪ ﺩﯤ ﭼﯥ ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﺩﻱ ﺧﻮ ﭘﻪ ﻓﮑﺮﻱ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﭘﺮﯤ ﺧﺒﺮﯤ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ﻟﮑﻪ دﻧﻈﻢ ،”ﻳﻮ ﺧﻮﺏ“ ﺑﻴﻠګﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺧﻠﻮ، ﺩﯤ ﮐښﯥ ﺩﺭﯤ ﮐﻼﺳﻴﮑﻲ ﺣﻮﺍﻟﯥ ﻃﻮﻃﻲ ﭘﺘﻨګ ﺍﺅ ﺑﻠﺒﻞ ﺭﺍﻏﺴﺘﮯ ﺷﻮﻱ چې شاعرﻃﻮﻃﻲ ﭘﻪ ﺧﻮﺏ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﻗﻔﺲ ﮐښﯥ ﻭﻳﻨﻲ ﻧﻮ ﺧﭙګﺎﻥ ﭘﺮﯤ څﺮګﻨﺪ ﻭﻱ ﻫﻐﻪ ﻭﺭﺗﻪ ﻭﺍﺋﻲ ﺑﻨﺪﻱ ﺧﻮ ﺗﻪ ﺋﯥ ﺑﻨﻴﺎﺩﻣﻪ ځﺎﻥ ﺗﻪ ﻓﮑﺮ ﻭﮐړﻩ ؎.
ﺑﻨﺪﻱ ﭼﯥ ﺑﻨﺪ ﭘﻪ ﺑﻨﺪګۍ ﺩﺑﻨﺪګﺎﻧﻮ ﮐښﯥ ﺋﯥ
ﺑﻨﺪﻭﻧﻪ ﻧﮥ ﻟﺮﯤ ﺣﻠﻘﯥ ﺩﺑﻨﺪﻳﻮﺍﻧﻮ ﮐښﯥ ﺋﯥ
ﺍﺻﻞ ﮐښﯥ ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﻃﻮﻃﻲ ﺩ ﺭﻭﺡ ﻳﺎ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺘﺒﺎﺩﻝ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺩﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩ ﺫﺍﺕ ﻭﺭﮎ ﻣﻌﻨﻴﺖ ﭘﻪ ګﻮﺗﻪ ﮐﻮﻱ ﺧﺘﻴځ ﮐښﯥ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﻃﻮﻃﻲ ﺩﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩﺍﺭﻭﺍ ﻧﺨښﮑﻪ ﺩﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻮﻃﻲ ﺗﻪ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺣﻘﻠﻪ ډﯦﺮ ﺍﺭﺯښﺖ ﻣﻴﻼﺅ ﺩﮮ ﻟﮑﻪ ﺩﯤ ﺷﻌﺮﻭﻧﻮ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻴږﻱ ؎.
ﺩﺍﺳﯥ ﻣﻌﻠﻮﻣﻴږﻱ ﭼﯥ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﻣﺎﺗﻢ ځﺎﺉ ﺩﮮ
ﺷﻨﻲ ﺟﺎﻣﯥ ﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺩﻱ ﻃﻮﻃﻴﺎﻧﻮ ﻟﻪ ﻗﻄﺎﺭﻩ
ﺳﺠﻨﺠﻞ ﺩﺧﭙﻞ ﺍﺳﺘﺎﺫ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﻣﺨﮑښﯥ
ﭼﯥ ګﻮﻳﺎ ﺷﮥ ﺩﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺩﺯړﮤ ﻃﻮﻃﺎ
( ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ خټک)
ﭼﯥ ﺍﺯﺍﺩ ﻭﻱ ﻟﻪ ﭘﻨﺠﺮﻱ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺋﯥ ﭼﺮﺥ ﻭﻱ
ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﻃﻮﻃﻴﺎﻥ ﮐﻮﻱ ﺑﺮګﺰﻳﺪﻩ ګﻔﺖ
( ﻋﻠﻲ ﺧﺎﻥ )
ﺩﯤ ټﻮﻝ ﺷﻌﺮﻭﻧﻮ ﮐښﯥ ﺩ ﺭﻭﺡ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﺗﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﻩ ﮐﻮﻡ ﭼﯥ ﻣﺎﺩﯤ ﻧﻪ ﻣﺎﻭﺭﺍﺀ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩ ﺫﺍﺕ ﺳﭙﻴڅﻠﮯ ﺍړﺥ ﺿﻤﻴﺮ ﺳﺮﻩ ﻫﻢ ﻳﻮ ډﻭﻝ ﻋﻼﻗﻪ ﻟﺮﻱ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺣﻘﻠﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻴﺮﺍﺯﻱ ﻫﻢ ﻳﻮ ﺷﻌﺮ ﻭﺋﻴﻠﮯ ﺩﮮ ﺧﻮ ﻃﻮﻃﻲ ﺋﯥ ﺩﺍﺋﻴﻨﯥ ﺷﺎﺗﻪ ﮐﯧښﺆﻟﮯ ﺩﮮ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴږﻡ ﺷﺎﺗﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ څﻨګﻪ ﻫﻐﻪ ﺧﭙﻞ ﻋﮑﺲ ﺍﺋﻴﻨﻪ ﮐښﯥ ﻭﻳﻨﻲ ؟ خوﻃﻮﻃﻲ ﺋﯥ ﺩﺳﺮﺍﻻﺳﺮﺍﺭ ﺑﻴﺎﻧﻮﻧﮑﮯ ګڼﻠﮯ ﺩﮮ؎
ﺍﻻ ﺍﮮ ﻃﻮﻃﻲ ﮔﻮﻳﺎﺋﮯ ﺍﺳﺮﺍﺭ
ﻣبﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺷﮑﺮ ﺧﺎﮐﻴﺖ ﻣﻨﻘﺎﺭ
ﺳﺮﺕ ﺳﺒﺰﻭ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺵ ﻳﺎﺩ ﺟﺎﻭﻳﺪ
ﮐﻪ ﺧﻮﺵ ﻧﻘﺸﮯ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺍﺯﺧﻂ ﻳﺎﺭ
د ﺧﺘﻴځ ﺍﺩﺏ ﮐښﯥ ﻃﻮﻃﻲ ﭘﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﺩﺭﻭﺡ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩ ﻳﺎ ﻧﺨښﻪ ﺩﻩ ځﮑﻪ ﻗﻴﺼﻮ ﮐښﯥ ﻣﻮﻧږ ګﻮﺭﻭ ﭼﯥ ﺩﺟﺎﺩﻭګﺮ اوﮐﻮډګﺮ ﺭﻭﺡ ﭘﻪ ﻃﻮﻃﻲ ﮐښﯥ ﻭﻱ ﺍﺅ ﺩﻏﺴﯥ ﺩ ﺩﻳﻮ ﺭﻭﺡ ﻫﻢ ﺍﮐﺜﺮ ﭘﻪ ﻳﻮﻟﺮﯤ ځﺎﺉ ﻃﻮﻃﻲ ﮐښﯥ ﺑﻨﺪﻭﻱ ﺩﺩﯤ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﺍ ﻭﻱ ﭼﯥ ﺟﺎﺩﻭګﺮ ﺍﺅ ﺩﻳﻮ ﺩﻣﺎﺩﻳﺖ ﺍﻭ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺩﻭﻣﺮﻩ ښﮑﺎﺭ ﺷﻮﮮ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺫﺍﺕ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺩﻭﻩ ﺑﺮﺧﻮ ﮐښﯥ ﻭﻳﺸﻠﮯ ﺩﮮ ﺍﺅ ﺧﭙﻠﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﭼﯥ ﺍﻟﻮﻫﻲ ﻫﻢ ﺩﻩ ﺩﺭﻭﺡ ﭘﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﭙﻞ ﺑﺪﻥ ﻧﻪ ﺍﻳﺴﺘﯥ ﺩﻩ اولرې ئې ايښې ده ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴڅ ﻗﺴﻤﻪ ﺩﺧﻴﺮ ﺗﻮﻗﻊ ﺗﺮﯤ ﻧﻪ ﺷﻲ ﮐﻴﺪﮮ -- ﺩﻟﺘﻪ ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﺧﻮﺏ ﮐښﯥد ﻃﻮﻃﻲ ﻟﻴﺪﻝ ﺩﺍ ﻣﻌﻨﺎ ﻟﺮﻱ ﭼﯥ ﻣﺎﺩﻱ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺩ ﻭﻳښﺘﻮﺏ ﺣﺎﻟﺖ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩﻭﻣﺮﻩ ﺣﺎﻭﻱ ﺩﮮ ﭼﯥ ﻫﻴڅ ﺩﺿﻤﻴﺮ ﺩﻏږ ﺩﺍﻭﺭﻳﺪﻟﻮ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﻧﻪ ﻟﺮﻱ .
ﺩﻏﺴﯥ ﺩ ﺑﻨﻴﺎﺩﻡ ﺩ ﺫﺍﺕ ﮐﺸﻒ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺗﺼﻮﻑ ﺩﺷﭙﯥ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﻮﺭﻩ ګڼﻠﯥ ﺩﻩ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺩﻱ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺳﻮﭺ ﻓﮑﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﮐښﯥ ﺍﺭﺗﮑﺎﺯ ﮐﻴږﻱ ﺍﺅ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺍﺅ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻭﻱ ځﮑﻪ ﺩ ﺫﺍﺕ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺳﯥ ﻣﺎﺣﻮﻝ ﻏﻮﺭﻩ ﻭﻱ ﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻦ ﺍﺩﻫﻢ ﺍﺅ ﺩﺑﺪﻫﺎ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﺩﺷﭙﯥ مهال ﺩﻣﺎڼۍ ﻭﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺮښﻮﺩﻟﮯ ﮐﻴږﻱ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﺏ ﺧﭙﻠﻪ ﺩﻧﺒﻮﺕ څﻠﻮﻳښﺘﻤﻪ ﺑﺮﺧﻪ ګڼﻠﮯ ﮐﻴږﻱ ځﮑﻪ ﺩﺍ ټﻮﻝ ﻫﺮ څﻪ ﭘﻮﺭﻩ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻟﺮﻱ ﺩ ﻃﻮﻃﻲ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺩﻭﻳﻤﻪ ﻧﺨښﮑﻪ ﺩﻟﺘﻪ ﭘﺘﻨګ ﺩﻩ ﺩﺍ ﺩﻓﻨﺎﻓﻲ ﺍﻟﻌﺸﻖ ﻣﻌﻨﺎ ﻭﺭﮐﻮﻱ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻼﺝ ﭘﻪ ﺍﻟﻄﻮﺍﻫﻴﻦ ﺍﺅ ﻋﻄﺎﺭ ﭘﻪ ﺗﺬﮐﺮﻩ ﺍﻻﻭﻟﻴﺎﺀ ﮐښﯥ ﭘﺘﻨګ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺩﻏﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺘﻠﻲ ﺩﻱ ځﮑﻪ ټﻮﻝ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﻭﺭﭘﺴﻲ ﺩﺩﯤ ﺣﻮﺍﻟﯥ ﻧﻪ ډﮎ ﺩﮮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧټﮏ ﻫﻢ ﻭﺋﻴﻠﻲ ﺩﻱ؎ .
ﻭﭼﺮﺍﻍ ﺗﻪ ﺩﺍﻭﺭ ﭘښﺘﻲ ﺣﺎﻝ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺩﮮ
ﭘﻪ ﺩﯤ ﻣﻨﻴځ ﮐښﯥ ﺩﺧﺒﺮﯤ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﻮﻡ ﺩﮮ
ﺩﻏﺴﯥ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﻫﻢ ﺩﺷﻤﻊ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻓﺴﻮﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮﻟﻲ؎
ﺭﺍﮐﻮﻱ ﺩﺑﻴﺪﺭﺩۍ ﭼﯥ ﭘﻴﻐﻮﺭﻭﻧﻪ
ﺑﻠﻮﻱ ﻣﯥ ﭘﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺍﻭﺭﻭﻧﻪ
ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﭘﺘﻨګ ﺩﺷﻤﻊ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻮښﺘي؎
ﭘﻪ ﻫﺮ ﻣﺤﻔﻞ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺑﻠﻮﯤ ﻭﻟﻲ ﺍﻭﺭ
ﻟﻪ ډﯦﺮﻩ ﮐﺒﺮﻩ ﭘﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐښﯥ ﺟﻮړﯤ ﻭﻟﯥ ﮐﻮﺭ
ﺗﻮﺭ ﻭﻱ ﻟﻮګﮯ ﻣﻮﻧږ ﻋﺎﺟﺰﺍﻥ ﺗﮥ ﺳﻮﺯﻭﯤ ﻭﻟﯥ ﻧﻮﺭ
ﭼﯥ ﺯﮤ ﺩﻱ ګﻮﺭﻡ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺳﻮﺯ ﻭګﺪﺍﺯ ﺩﮮ ﺩﺳﺘﺎ
ﺍﺅ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﻴږﻡ ﭼﯥ ﭘﻪ څﻪ ﺩﺍ ﺩﻭﻣﺮﻩ ﻧﺎﺯ ﺩﮮ ﺩﺳﺘﺎ
ﺩﺍ ﻫﻢ ﺫﻫﻦ ﮐښﯥ ﺳﺎﺗﻞ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺷﻤﻊ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﮐښﯥ ﺩﺣﻖ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩ ﺩﻩ ﻟﮑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻮﻣﻨﺪ ﻭﺍﺋﻲ ؎
ﻧﻮﺭ ﺩﺷﻤﻊ ﭘﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻠﻪ ﭘټﻴږﻱ
ﺗﺎﮐﻪ ﻭﺍﻏﻮﺳﺘﻲ ﺩﺧﻴﺎﻝ ﺟﺎﻣﻲ ﻧﺮۍ
ﺧﻮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﺍﺟﻮﻟﻲ ﺷﺎﻩ ﺧټﮏ ﺧﭙﻠﻪ ﺷﻤﻊ ﺩﺳﺎﻟﮏ ﻣﻌﻨﺎ ﮐښﯥ ﻫﻢ ﺭﺍﻏﺴﺘﯥ ﺩﻩ؎ .
ﺫﺍﺕ ﻧﺎﻗﺺ ﻭﻱ ﭼﯥ ﻭﺭﮎ ﻧﻪ ﺷﯥ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ځﺎﻥ ﮐښﯥ
ﺷﻤﻊ ﻫﻠﻪ ﺷﻮﻟﻪ ﺷﻤﻊ ﭼﯥ ﻟﻤﺒﻪ ﺷﻮﻩ
ﺩﺑﺤﺚ ﻻﻧﺪﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﺩﺳﻮﺍﻝ ﺟﻮﺍﺏ ﮐښﯥ ﺷﻤﻊ ﺩﺍﺳﯥ ﻭﺍﺋﻲ؎
ﺷﻤﻌﻲ ﻭﯤ ﺭﺍﺷﻪ ﭼﯥ ﺧﺒﺮ ﺩﯤ ﭘﻪ ﺩﯤ ﺭﺍﺯ ﮐړﻣﻪ ﺯﻩ
ولي ﺩﻣﺤﻔﻞ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﺳﻮﺯ ﻭګﺪﺍﺯ ﮐړﻣﻪ ﺯﻩ
ﺍﻭﺭ ﭼﯥ ﭼﯥ ﭘﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﮐړﻡ ﺑﻞ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﻏﺎﺯ ﮐړﻣﻪ ﺯﻩ
ﻣﺠﻠﺲ ﭘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﻭﻱ ګﺮﻡ ځﮑﻪ ﻧﺎﺯ ﮐړﻣﻪ ﺯﻩ
ګﻮﻳﺎ ﻫﻐﻪ ﺩﮐﺎﻇﻢ ﺧﺎﻥ ﺷﻴﺪﺍ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﻩ ﭼﯥ؎
ﭼﯥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺑﻞ ﭘﻪ ﮐﺎﺭ ﮐښﯥ ﺧﭙﻞ ﺩﻣﺎﻍ ﮐﺎ
ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﺋﯥ ﻭﻱ ﻣﺤﻔﻞ ﭘﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﺷﻤﻊ
سرمحمدﺍﻗﺒﺎﻝ ﻻﻫﻮﺭﻱ ﻫﻢ ﺷﻤﻊ ﺍﺅ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﻮﻣﻲ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ څﻪ ﺩﺍ ډﻭﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺅ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍﻭړﻱ ﺍﺅ ﺩ ﺷﺎﻋﺮ ځﻮﺍﺏ ﮐښﯥ ﺷﻤﻊ ﺩﺍﺳﯥ ګﻮﻳﺎﻧﻪ ﮐﻴږﻱ .؎
ﻣﺠﻬﮑﻮ ﺟﻮ ﻣﻮﺝ ﻧﻔﺲ ﺩﻳﺘﻲ ﻫﮯ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺍﺟﻞ
ﻟﺐ ﺍﺳﻲ ﻣﻮﺝ ﺳﮯ ﻫﮯ ﻧﻮﺍ ﭘﻴﺮﺍ ﺗﺮﺍ
ﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺟﻠﺘﻲ ﻫﻮﻥ ﮐﻪ ﻫﮯ ﻣﻀﻤﺮ ﻣﺮﻱ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﻴﻦ ﺳﻮﺯ
ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﻫﮯ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻮﻥ ﮐﻮ ﻫﻮ ﺳﻮﺩﺍﺗﺮﺍ
ﮔﻞ ﺑﺪﺍﻣﻦ ﻫﮯ ﻣﺮﻱ ﺷﺐ ﮐﮯ ﻟﻬﻮ ﺳﮯ ﻣﻴﺮﻱ ﺻﺒﺢ
ﻫﮯ ﺗﺮﮮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﮯ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﺮﺍ
ﻳﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﻫﮯ ﻣﮕﺮ ﺳﻮﺯﺩﺭﻭﻥ ﺭﮐﻬﺘﺎ ﻧﻬﻴﻦ
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﮯ ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺍﻍ ﻻﻟﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺗﺮﺍ
ﺳﻮﭺ ﺗﻮ ﺩﻝ ﻣﻴﻦ ﻟﻘﺐ ﺳﺎﻗﻲ ﮐﺎ ﻫﮯ ﺯﻳﺒﺎ ﺗﺠﻬﮯ
ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﻴﺎﺳﻲ ﻫﮯ ﺍﻭﺭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﮯ ﺻﻬﺒﺎ ﺗﺮﺍ
ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺮ ﻳﻮﻩ ﺣﺪﻩ ﭘﻮﺭﯤ ﺩﻏﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺅ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺩﻭﺍړﻩ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﮐښﯥ ﻳﻮ ﺷﺎﻥ ﺩﮮ ﺧﻮ ﺩﺧﻮﺏ ﻧﻈﻢ ﺩﺍ ﺩﺭﯤواړو ﮐﻼﺳﻴﮑﻲ ﺣﻮﺍﻟﻮ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺧﺎﺹ ﺗﻨﺎﻇﺮ ﮐښﯥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍﻏﺴﺘﮯ ﺷﻮﮮ ﺩﮮ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻮﻃﻲ ﻫﻤﺰﺍﺩ ﻳﺎ ﺿﻤﻴﺮ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺭﻭﺡ ﺗﻪ ﻧﻤﺎﺋﻨﺪګﻲ ﮐﻮﻱ ﺍﺅ ﺧﻮﺏ ﮐښﯥ ﻻﺭښﺎﺋﻲ ﺩﯤ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺗﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻤﻊ ﺍﺅ ﭘﺘﻨګ ﻭﻳﻨﻲ ﺩﻏﻪ ﺧﻮﺏ ﮐښﯥ ﺩﻃﻮﻃﻲ ﺧﺒﺮﯤ ﺋﯥ ﺗﺨﻴﻞ ﺗﻪ ﺭﺍځﻲ ﺍﺅ ﺷﻤﻊ ﺍﺅ ﭘﺘﻨګ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻔﺲ
( interior monolog ) ﺟﻮړﻳږﻱ ﺩﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻠﺰﻭﻣﺎﺕ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺭﺍځﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﭙﻪ " ﺧﻮﺏ " ﻭﻳښﻪ، ﺷﻤﻊ، ﺩﺍ ټﻮﻝ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺳﺮﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﻟﺮﻱ ﺑﻴﺎ ﺩﯤ ﺳﺮﻩ ﺩﺳﻬﺎﺭ ﻭﺧﺖ ﺭﺍځﻲ ځﮑﻪ ﺩﯤ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﺩﺭﻳﻤﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﺩﻩ ﺑﻠﺒﻞ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﮐښﯥ ﺩﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩ ﺩﺭﺱ ﻭﺭﮐﻮﻧﮑﻲ ﺍﺳﺘﺎﺫ ﻧﺨښﮑﻪ ﺩﻩ ﻟﮑﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻴﺮﺍﺯﻱ ﻭﺍﺋﻲ
چېﺑﻠﺒﻞ ﺩﺳﺮﻭﯤ ښﺎﺥ ﭘﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﮊﺑﻪ ﮐښﯥ ﺩﻣﻌﻨﻮﻱ ﻣﻘﺎﻣﺎﺗﻮ ﺩﺭﺱ ﻭﺭﮐﻮﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﺍﺷﻪ ﭼﯥ ګﻠﻮﻧﻪ ﺩﻣﻮﺳﻰ ﺍﻭﺭ ﺟﻮړ ﺷﻮﻱ ځﮑﻪ ﻭﻧﯥ ﻧﻪ ﺩﺍﻧﺎﺀ ﺍﻟﺤﻖ ﺧﺒﺮﻩ ﻭﺍﻭﺭﻩ ؎.
ﺑﻠﺒﻞ ﺯﺷﺎﺥ ﺳﺮﻭ ﭘﻪ ګﻠﺒﺎﻧګ ﭘﻬﻠﻮﻱ
ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻪ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﺱ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻣﻌﻨﻮﻯ
ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﺍﺗﺶ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻤﻮﺩ ګﻞ
ﺗﺎ ﺍﺯﺩﺭﺧﺖ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺸﻨﻮﻱ
ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺳﺨﻨﺪﻭ ﺑﺬﻟﻪ ګﻮ
ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻣﮯ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﺉ ﭘﻬﻠﻮﻱ
ﺩﺍ ﺩﺭﯤ ﻭﺍړﻩ ﺣﻮﺍﻟﯥ ﭘﻪ ﻋﺸﻖ ﮐښﯥ ﺩﺳﺮ ﺷﻴﻨﺪﻧﯥ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺩﯤ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﺭﺍﻏﺴﺘﮯ ﺷﻮﻱ ﺩﻱ ﺩﺳﺮ ﺷﻴﻨﺪﻧﯥ ﺩﺩﯤ ﻧﻔﺴﻴﺎﺕ ﺍﺅ ﺳﻤﺎﺟﻴﺎﺕ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻣﺎﺧﭙﻞ ﻟﻴﮏ " ﺧﻴﺒﺮ ﺍﭘﺮﻳﺪﮮ ﺩ ﻣﻌﺮﻭﺿﻴﺖ ﻳﻮﻩ ﺑﻴﻠګﻪ " ﮐښﯥ ﺧﺒﺮﯤ ﮐړﯤ ﺩﻱ ځﮑﻪ ﺩﻟﺘﻪ ﭘﺮﯤ ﻧﻪ ګﻮڼﻴږﻡ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻟﺘﻪ ﺑﻪ ﻟږﯤ ﺧﺒﺮﯤ ﺩﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺅ ﻣﺬﻫﺐ ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﺗﺼﻮﺭ وﮐړﻣﻪ ﮐﻮﻡ ﭼﯥ ډﯦﺮ ﭘﻪ ﺷﺪﺕ ﺳﺮﻩ ﺩﯤ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﮐښﯥ ځﻨﻮ ﻧﻈﻤﻮﻧﻮ ﮐښﯥ ﺗﮑﺮﺍﺭﻳږﻱ ﻣﺎ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺩﺷﺮﻳﻌﺖ ﺍﺅ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺧﺒﺮﯤ ﻭﮐړﯤ ﺧﻮ ﭘﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮐښﯥ ﻳﻮ ﺧﺎﺹ ﺍړﺥ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺯﻭﺭ ﺩﺭﺍﺻﻞ ﻳﻮ نوې نو ﺍﺑﺎﺩﻳﺎﺗﻲ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩﻭﻳﺶ ﻧﻪ ﻟږﻩ ﻣﻮﺩﻩ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺷﻮﺭﻭ ﺷﻮﻱ ﺍﺅ ﺗﺮﻭﺍﺳﻪ ﭘﻮﺭﯤ ﭼﻠﻴږﻱ ﺩسرمحمدﺍﻗﺒﺎﻝ ﻻﻫﻮﺭﻱ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺍﺅﺩدرباري ليکوالﻧﺴﻴﻢ ﺣﺠﺎﺯﻱ ﻧﺎﻭﻟﻮﻧﻪ ﺩﺩﻏﻪ ﺑﻴﺎﻧﻴﯥ ﺩﻭﻩ ﺍړﺧﻮ ﻧﻪ ﺩﻱ ﺩﺩﯤ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﯥ ﺗﻮﺭﻱ ﺟﻨګﻴﺪﻭﻧﮑﮯ ﻣﺮﺩ ﻣﻮﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ خپله ځﺎﻥ ﻭﮊﻭﻧﮑﮯ طالب ﺗﺮﻫګﺮ ﺩﮮ ﺩﯤ ﮐﻠﻴﺎﺕ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭘﻠﻪ ﺯﻳﺎﺕ ﺯﻭﺭ ﺍﺅ ﺑﻴﺎ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺗﻮګﻪ ﺑﺎﻧﺪﯤ ﺩﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﭘﻪ ﺗﺮڅ ﺩﻫﻨﺪﻭ ﺳکهه ﺧﺒﺮﻩ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻏﺴﺘﻞ ﻧﻪ ﺩﻱ ﭘﮑﺎﺭ ﺩﺍ ﺩﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺅ ﺩﻫﻐﻪ ﺩټﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻋﻤﺮﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺷﺎﻋﺮۍ ﮐښﯥ ﭘﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺤﺴﻮﺳﻴږﻱ ﭼﯥ هم ﺩﻫﻐﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻭﺍﺭﻳﺖ ﺗﺴﻠﺴﻞ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﻭﺭﺗﻪ ويش دپاره ﻭﺩﻩ ﻭﺭﮐړﯤ ﺩﻩ ﺩﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﭘﻪ ﻏﺰﻝ ﻫﻢ ﺩﺩﯤ ﺍﻏﻴﺰﻩ ﺷﺘﻪ ﺩﻫﻐﻪ ﭘښﺘﻮﻥ ﻓﺴﻄﺎﺋﻴﺖ ﺩﮐﺸﻤﻴﺮ ﭘﺎﻟﻴﺴۍ ﺳﺮﻩ ﺭګ ﺍﻭ ﺭﻳښﻪ هم ﻟﺮﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺎﻟﻴﺪ ﺋﯥ ﻫﻐﻪ ﺩﺟﻨﺎح ﺻﻴﺐ ﺳﮑﻨﺪﺭ ﻣﺮﺯﺍ ﺗﻪ ﺣﮑﻢ ﺩﮮ ﭼﯥ ﻭﺳﻠﻪ ﻭﺍﻝ ﻗﺒﺎﺋﻠﻴﺎﻥ ﭘﻪ ﮐﺸﻤﻴﺮ ﻭﺍﭼﻮﻩ ﮐﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﭘﯧښ ﺷﻮ -- ﺩﻗﺒﺎﺋﻠﻮ ﺗﺮﺍﻭﺳﻪ پورې دظالمانه استعمارانه قانونﺍﻳﻒ ﺳﻲ ﺍﺭ ښﮑﺎﺭﮐﯧﺪﻩ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﭘﺎﻟﺴﻲ ﺳﺮﻩ ﺍړﻳﮑﻲ ﻟﺮﻱ ﺩﺑﺎﭼﺎ ﺧﺎﻥ ﺧﻼﻑ ﭘﺮﻭﭘﻴګﻨډﻩ ﺍﺅ ﺩﺣﺎﺟﻲ ﺻﻴﺐ ﺗﺮﻧګﺰﻭ ﺩﺯﻭﺉ باچاگل پيراف وانا پيرمانکي او پيرزکوړي او مفتي اعظم فلسطين سيدامين الحسيني پيښورته راوستل باچاخان او دفقيرايپي خلاف استعمالول ﻗﺒﺎﺋﻠﻮ ﮐښﯥ ﺟﻨګﺮﻳﺰﻱ ﺗﻪ ﻭﺩﻩ ﻭﺭﮐﻮﻝ ﺩﺍټﻮﻝ ﻫﺮ څﻪ ﺧﭙﻠﻪ ﮐښﯥ ﺗړﻟﻲ ﺩﻳﻮﯤ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺑﺮﺧﻪ ﺩﻱ .
ﺩﺩﯤ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﺩﺗﺎﺭﻳﺦ ﻫﻐﻪ ﮐﺮﺩﺍﺭﻭﻧﻪ ټﻮﻝ ﺳﭙﻴﻨﻮﻝ ﺩﻱ ﭼﯥ ﺑﯥ ﺩﺗﻮﺭﻱ ﺧﻨﺠﺮ ﻧﻪ ﺋﯥ ﺑﻞ څﻪ ﺯﺩﻩ ﻧﻪ ﻭﻭ ﺩﻭﺉ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐښﯥ ﺩﻣﻴﻨﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﺭﻭﺭﻭﻟﻲ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺭﺍﻭﺍﺩﺍﺭﻱ ﺧﺒﺮﯤ ﮐﻮﻧﮑﻲ ټﻮﻝ ﺭﻳﺎﺳﺘﻲ ﺩﺍﻧﺸﻮﺭﺍﻥ ﻣﺦ ﺗﻮﺭﻥ ﮐړﻱ ډﻭﻝ ډﻭﻝ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺕ ﺋﯥ ﭘﺮﯤ ﻟګﻮﻟﻲ ﺩﻱ --- ځﮑﻪ ﺩﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺅ ﺩﺩﮤ ﺩﻭﺭ ﺩﻧﻮﺭﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺩﺷﺎﻋﺮﻱ ﻟﻮﺳﺖ ﭘﻪ ﻭﺧﺖ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻣﺦ ﺗﻪ ﮐښﻮﺩﻝ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺩﻱ ﻧﻦ ﻣﻮﻧږ ﺗﻪ ﭘﺘﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﮐښﯥ ﭼﯥ ﺑﻪ ﺩﭘﺮﻭﭘﻴګﻨډﯤ ﻧﻪ ﻭړﺍﻧﺪﯤ ﺩﻧﻔﺴﻴﺎﺗﻮ ﺩﭘﻮﻫﺎﻧﻮ ﮐﻮﻣﻪ ﻏﻮﻧډﻩ ﮐښﻴﻨﺎﺳﺘﻪ ﺩﻫﻐﻮﺉ ﻣﺸﺮﻱ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﻮړﻱ ﻧﻔﺴﻴﺎﺗﻲ ﭘﻮﻫﺎﻧﺪ ﺍﺅ ﻭﺭﺳﺮﻩ ﻟﻮﺉ ﺻﻮﻓﻲ ډﺍﮐټﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺟﻤﻞ ﮐﻮﻟﻪ ﺩﻱ ﺳړﻱ ﺑﻪ ﺩ ﭘﺮﻭﭘﻴګﻨډﯤ ﺧﺎﮐﻪ ﺟﻮړﻭﻟﻪ ﺩﮐﺸﻤﻴﺮ ﺑﺤﺮﺍﻥ کې د کرشمه سازئ رجحان خورولو ﻧﻪ ﺩﺍﻳﻮﺏ ﺧﺎﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺳﺎﺯﻱ ﭘﻮﺭﯤ هغه ټيپوسلطان مثيل گرځول ﺍﺅ ﺩﻫﻐﯥ ﻧﻪ ﺩﻧﻮﻟﺲ ﺳﻮﻩ ﺩﭘﻨځﻪ ﺷﭙﺘﻪ ﺟﻨګ ﮐښﯥ ﺩ ډﻭﻝ ډﻭﻝ ﺧﻮﺵ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻩ ﻭﺍﻗﻌﺎﺗﻮ ﭘﻮﺭﯤ ﻫﺮ څﻪ ﺩ ډﺍﮐټﺮ ﺍﺟﻤﻞ ﺩﺭﺳﺎ ﺫﻫﻦ ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﯥ ﺩﻱ هغه بهس ايډياز ورکول چې داسې قيصه پيسه جوړه کړئ اوافواه کې خورې کړئ ځکه چې اولس کمفهمه نفسيات داسې خبرې مني لکه سن پنځه شپيته جنگ کې داټک دحضرت جي بابا بمونه پسې قبر نه لاس راوباسل ﺍﺅ ﺩﺧﻮﻧﺪﺧﺒﺮﻩ ﻻ ﺩﺍ ﺩﻩ ﭼﯥ ډﺍﮐټﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺟﻤﻞ او دهغه نفسياتي بورډ کمالات وډاکټراجمل ﺑﻴﺎ ﺯﻣﻮﻧږ ﺩ ﺧﻴﺮﺍﻟﺒﻴﺎﻥ ﻭﺍﻻ ﻋﺒﺪﺍﻟﻘﺪﻭﺱ ﻫﺎﺷﻤﻲ ﭘﯧښﻮﺭ ﭘﻮﻫﻨﺘﻮﻥ ﻣﻨﻮﻧﮑﮯ ﺍﺅ ﺩﺩﻩ ﻳﻮ ډﻭﻝ ﻣﺮﻳﺪﻫﻢ ﺅ ﺍﻭ ﺍﻭﺱ ﺩﯤ څﻴړﻧﻪ ﻭﺭﭘﺴﯥ څﻴړﻧﮑﺎﺭ ﮐﻮﻱ .
ﺩﯤ ﺷﺎﻟﻴﺪ ﮐښﯥ ﮐﻪ ﻣﻮﻧږ ﻭګﻮﺭﻭ ﻧﻮ ﻣﻮﻧږ ﺗﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ﭼﯥ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﭘﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﭘﻪ ﻟﻴﮑﻮﺍﻻﻧﻮ ﺍﺛﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ﺩﺩﯤ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺛﺒﻮﺕ ﺩﺩﻏﻪ ﺩﻭﺭ ﺩټﻮﻟﻮ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﭘﻪ ﮐﻠﻴﺎﺗﻮ ﮐښﯥ ﺩ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻳﻮ ﺧﺎﺹ ﺳﭙﻴڅﻠﮯ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﮮ ﺩﻏﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﭘﺮﻳﺪﮮ ﺑﻴﺎﻧﻮﻱ ﻫﻐﻪ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺩﮮ ﮐﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺋﯥ ﺑﻴﺎﻧﻮﻱ ﻧﻮ ﺩﺍ ﺋﯥ ﭘﻪ ﺷﻌﻮﺭﻱ ﺗﻮګﻪ ﮐﻮﻱ ځکه چې خيټه ډکوي ﺧﻮ ﮐﻪ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﺋﯥ ﺑﻴﺎﻧﻮﻱ ﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻧګﻴﺰﻩ ﺧﺒﺮﻩ ځﮑﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﺧﺪﺍﺉ ﺧﺪﻣﺘګﺎﺭﻱ ﺳﺮﻩ ﺫﻫﻨﻲ ﺗړﺍﺅ ﻟﺮﻱ ﺍﺅ ﻣﺸﺮ ﺋﯥ ﺑﺎﭼﺎ ﺧﺎﻥ ﺩﮮ ﺑﻴﺎ ﺩﯤ ﻧﻪ ﻻ ﺯﻳﺎﺗﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻧګﻴﺰﻩ ﺧﺒﺮﻩ ﺩﺍ ﺩﻩ ﭼﯥ ﻓﻀﻞ ﺭﺣﻴﻢ ﺳﺎﻗﻲ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺩﺑﺎﭼﺎ ﺧﺎﻥ ﻣﻠګﺮﮮ ﻫﻢ ﺩﻏﻪ ﺳﭙﻴڅﻠﮯ ﭘﻪ ﺯﻡ ﺯﻡ ﻭﻳﻨځﻠﮯ ﺗﺼﻮﺭ ﺭﺍﺧﻠﻲ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ﺩﺍ ﺩﻗﺎﻣﻲ ﺗﺤﺮﻳﮏ څﻪ ﺩﺣﮑﻤﺖ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺮﺧﻪ ﻭﻩ ځﮑﻪ ﭼﯥ ﺍﺟﻤﻞ ﺧټﮏ ﻫﻢ ﭘﻪ ﺟﻨﺎﺡ ﺻﻴﺐ ﻧﻈﻢ ﻟﻴﮑﻠﮯ ﻭﻟﻲ ﺧﺎﻥ ﺧﭙﻞ ﮐﺘﺎﺏ " ﺑﺎﭼﺎ ﺧﺎﻥ ﺍﺅ ﺧﺪﺍﺋﻲ ﺧﺪﻣﺘګﺎﺭﻱ " ﮐښﯥ ﺩﺳيد ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺮﻳﻠﻮﻱ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﭘﻪ ښﻮ ټﮑﻮ ﻳﺎﺩﻭﻱ ﺧﻮﻧﻦ ﻣﻮﻧږ ﺗﻪ ﭘﺘﻪ ﺩﻩ ﭼﯥ ﺑﺮﻳﻠﻮﻱ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺍﺅ ﻣﻮﺟﻮﺩﻩ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺍﻭﺭﭘﮑﻮ ﮐښﯥ ﻫﻴڅ ﻓﺮﻕ ﻧﺸﺘﻪ ﺩﮮ ﺩﺍ ﺩﻳﻮ ﺳﻮﭺ ﭘﻴﺪﺍﻭﺍﺭ ﺅ ﺧﻮ ﭘﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺩﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺅ ﺩﺩﯤ ﺩﻭﺭ ﺩﻧﻮﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﺩﺷﺎﻋﺮۍ ﺟﺎﺝ ﮐښﯥ ﺩﻏﻪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺩﭘﺎﻡ ﻻﻧﺪﯤ ﻧﻴﻮﻝ ﭘﮑﺎﺭ ﺩﻱ ﺍﺅ ﺩ ﺩﻭﺉ ﻋﻤﺮ ﺍﺅ ﻣﺎﺣﻮﻝ ﺍﺅ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﭘﻪ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺗﻮګﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﮐﻮﻝ ﺯﻳﺎﺕ ﻏﻮﺭﻩ ﻋﻤﻞ ﺩﮮ .
ﺩﻣﻘﻴﺪ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﭘﻪ ﻧﻈﻤﻮﻧﻮ ﮐښﯥ ﻣﻮﻧږ ګﻮﺭﻭ ﭼﯥ ﻗﺎﻋﺪﯤ ﺿﺎﺑﻄﯥ ﺋﯥ ﺩﻏﺰﻝ ﺩﻱ ﺍﺅ ﺩﺩﯤ ﻟﻪ ﺭﻭﻳﻪ ﺩ ﺩﻭﺉ ﻟﻴﮑﻠﮯ ﻏﺰﻝ ﻫﻢ ﻋﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﺭﻭﺍﻥ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺍﺅ ﺗﻌﻘﻼﺕ ﮐښﯥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺅ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺭﺍﺧﻠﻲ ﺍﺻﻞ ﮐښﯥ ﺩﻏﺰﻝ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻭﻣﺮﻩ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﺅ ﺍﺅ ﺩﯤ ﮐښﯥ ﺩﺻﺪﻳﺎﻧﻮ ﺭﺍﻭﺭﺍﻥ ﺗﺴﻠﺴﻞ ﻟﻪ ﮐﺒﻠﻪ ﻧﻈﻢ ﺗﺮ ډﯦﺮﻩ ﻣﻮﺩﻩ ﺩﻏﻪ ﻗﺎﻋﺪﯤ ﺿﺎﺑﻄﯥ ﭘﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺻﻨﺎﻓﻮ ﻫﻢ ﺣﺎﻭﻱ ﻭﯤ ﺗﺮﺩﯤ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺯﻣﻮﻧږ ﺗﺮ ﺍﻓﺴﺎﻧﯥ ﭘﻮﺭﻱ ﻫﻢ ﺭﺍﻏﻠﻲ ﺩﻱ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﺭﻭﻣﺎﻧﻴﺖ ځﭙﻠﮯ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺅ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﭘﮑښﯥ ﺗﺮﻭﺳﻪ ﭘﻮﺭﯤ ﭼﻠﻴږﻱ .
ﺩﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﭘﻪ ﻏﺰﻝ ﮐښﯥ ﺩﺍﻭﻟﺴﻲ ﺍﺩﺏ ﺍﺅﺩ ﮐﻼﺳﻴﮑﻲ ﺍﺩﺏ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻫﻢ ﻫﻐﺴﻲ ﻏﺎړﻩ ﻏټۍ ﮐﻴږﻱ څﻨګ ﭼﯥ ﺩﺩﻱ ﺩﻭﺭﯤ ﺩﻧﻮﺭﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﻏﺰﻝ ﮐښﯥ ﮐﻴږﻱ ﺧﻮﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺅ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻫﻢ ﺍﺅ ﺩﻟﻔﻈﻴﺎﺗﻮ ﭘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻫﻢ ﻫﻐﻪ ﮐښﯥ ﺩﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺭﻭﻳﻪ ښﮑﺎﺭﻩ ﺩﻩ ﺩﺍﺳﯥ ښﮑﺎﺭﻱ ﭼﯥ ﺩﻏﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻫﻢ ﺩﻫﻐﻪ ﺩﻧﻈﻤﻮﻧﻮ ﺩﻃﻮﺍﻟﺖ ﺍﺅ ﺩﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻴﺘﻮﻧﻮ ﻏﻮﻧﺪﯤ ﺩﺧﭙﻠﯥ ﺗﺨﻠﻴﻘﻲ ﺳﺮﭼﻴﻨﯥ ﺩﭘﺎﺭﻩ ﺩﻧﻮﻱ ﻻﺭﯤ ﺩﻟټﻮﻥ ﻫڅﻪ ﺩﻩ ﺧﻮ ﺩﻏﻪ ﺩﻭﺭ ﮐښﯥ ﺩﺍﻧﺤﺮﺍﻑ حد ﺑﺲ ﻫﻐﻪ ﺅ ﮐﻮﻡ ﺗﻪ ﭼﯥ ﺍﺟﻤﻞ ﺧټﮏ ﻧﻈﻢ ﮐښﯥ ﺍﻭﺭﺳﻴﺪﮤ ﺍﺅ ﻏﺰﻝ ﮐښﯥ ﻭﺭﺗﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻮﺍﺭﻱ ﺭﺳﺎﺋﻲ ﺍﻭ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺩﯤ ﻧﻪ ﺯﻳﺎﺕ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺧﻮ ﺩﺍﺷﺮﻑ ﻣﻔﺘﻮﻥ ﻏﺰﻝ ﺩﮮ ﭼﯥ ﻫﻐﯥ ﮐښﯥ ﺩﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭﺟﻪ ﺗﺨﻠﻴﻘﻲ ﺑﯥ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﻪ ﺩﻩ ﻳﻮ ﺟﻬﻨﺠﻬﻼﻫټ ﺍﺅ ﺑﯥ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻩ ﺍﺅ ﻣﻘﻴﺪ ﺍﺭﻭﺍښﺎﺩ ﺩﺗﺼﻮﻑ ﺩﻳﻮ ﺳﺎﻟﮏ ﭘﻪ ﺗﻮګﻪ ﺩﻏﻪ ﺣﺪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺷﻮ ﺭﺳﻴﺪﮮ ﺩﻫﻐﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ ﻣﺌﺴﻠﻪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺅ ﺍﺑﻼﻍ ﺅ ﺍﺅ ﺩﯤ ﮐښﯥ ﻫﻐﻪ څﻮﻣﺮﻩ ﮐﺎﻣﻴﺎﺏ ﺍﺅ څﻮﻣﺮﻩ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﺩﮮ ﺩﺩﯤ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺩﯤ ﺩﻭﺭ ﺩﻧﻮﻣﻮړﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻮ ﻣﻴﻨځ ﮐښﯥ ﺩﻫﻐﻪ ﮐﻼﻡ ﮐښﻴﻮﺩﻭ ﻧﻪ ﭘﻪ ﺍﺳﺎﻧﻪ ﮐﻴﺪﮮ ﺷﻲ ﺧﻮ ﺩﺍ ﺧﻮﺑﻪ ﻫﺮ څﻮﮎ ﻣﻨﻲ ﭼﯥ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﺩﺧﭙﻞ ﻭﺧﺖ ﻫﻐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﮮ ﭼﯥ ﺩﻫﻐﻪ ﻏږ ﺍﻭﺱ ﻫﻢ ﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ښﭙﻪ ﻧﻴﻮﻟﯥ ﮐﻴﺪﻭ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺠﺒﻮﺭﻭﻱ
ﻓﯧﺼﻞ ﻓﺎﺭﺍﻥ ﭘﻲ ﺍﻳﭻ ډﻱ ﺳﮑﺎﻟﺮ ﭘښﺘﻮ ﺍﮐﻴډﻣﻲ ﭘﯧښﻮﺭ
٢٠١٤ / ١٢ /