بې ادبي وشوه
[08.Aug.2017 - 13:10]بې ادبي وشوه
لیک: ډاکټر عبدالقدوس عاصم
پټ غل باچا وى په شاعرۍ کښې خو د لذتى بروزن خودپسندى ډېره لويه عياشي ده او ما پرې ځان ښۀ موړ کړی دی. خودکلامى،، دېوال کلامى او جانان کلامى د دې رنګونه دى .بيزې به مې ساتلې مزې به مې کولې خو اسير، نصير او سيماب راته ووې چې ځان له غوا واخله او چې غوا جلب وشلولو نو اله ډنډ او تاڼې ته يې ورسولم .د تهکال ارباب امداد دې خدائی اوبخښى سره د خاورو . بې ادبى وشوه د هغۀ تکيه کلام وۀ او د هر چا په غټه ګوته زور کول د هغۀ د خضر تلاش ما غوندې سړى له به يې هم بيا بيا په ګوته زور کولو او خبر نۀ وۀ چې په دې زمکه شړشم نۀ زرغونېږى.
د ملاکنډ په لاره په سخاکوټ کښې راته د ډاکټر امين تنها په بدن د ډاکټرۍ جامه ډېره غټه ښکاره شوه ارته بېرته لکه يو ماشوم چې په خېمه کښې ناست وى خو چې هغه شونډې پرانستې نو دا خېمه رو رو رو وړه کېده وړه کېده وړه کېده تر دې چې اوس داسې لګېده چې امين تنها د خپل کشر ورور جامې اغوستې وې تنګې ترشې ډاکټرى د هغۀ د ذات په مقابله کښې ډېره کچنۍ شوه لکه چې څوک چنار ونه د ګل په پاڼو کښې را اونغاړى . د تنها په تنهايې مې ترس راغی او په زړۀ زړۀ کښې مې ورته ووې
څوک وائى امينه چې تنها ئې تۀ
لا خو هشنغر کښې عاصي مړ نۀ دی
تنقيد څۀ کنځل نۀ دى چې په چا پورې اونخښلى زما د استاد محترم محمد اسلام ارمانى صېب د تقرير ډېره زړه جمله ده چې مونږ ورته وئيلي وو چې جى دا کنځل خو هم څۀ سرېش يا ژاؤله نۀ ده ارمانى صېب په خپله دېره او لائبرېرۍ کښې په کتابونو او رسالو کښې ډوب ناست وۀ چې "دا زما کتاب دی" يې وليدو نو راتر غاړه وتو او سهېل ته يې اواز اوکړۀ بچی د پورې چم مامير ته اواز اوکړۀ چې سره د سامانه راشى لږ ساعت پس يو تور رنګې هلک ډولکی په لاس راننوتو ارمانى صيب زۀ هم راپاڅولم تاوېدو او زۀ يې هم د ځان سره تا ووهلم دومره تېز تېز تاؤ شو چې شونډې يې په توريدو شوې کلک مې راونيو کښېمنولو دومره خوشحال وۀ لکه چا له چې خدائی پاک د وادۀ نه 40 کاله پس نارينه اولاد ورکړی وي. د.. انا عجوزاً وهذا بعلى شيخاً يو ښکلی رنګدار تصوير ښکارېدو. سهيل په کوڅه کښې يو هلک ته حواله کړم وې درمان يم ما وې درمان نه خضر خضر مې په لاره کښې موندۀ کړلو. زۀ اب حيات ته رسېدۀ غواړم په سيماب مې د تاڼې په لائبرېرى کښې سترګې خوږې شوې په ما او په سيماب کښې يو قدر مشترک دی کۀ دواړه د پښتو په مشاعره کښې يو ځائی کښېناستو نو د قلم قبيلې خاوندان به خامخا وائى چې دا روستمان پهلوانان دلته څۀ کوى .د کشتۍ ګاړه خو نۀ ده زمونږ تن وتوش دروند عاميانه او غېر شاعرانه ښکارى. په قدما کښې هم داسې زعما موجود وو خو د هغوى د ډېر علميت په تناظر کښې به د هغوى بدنونه چست او چوبند ښکارېدل په دوېم قدم د قلم او کتاب د هغه قافلې چې هر غړی به يې عالم دانشور، محقق، اديب او شاعر وۀ. د اخرى يادګار محمد نواز طائر صېب ور ته ورسېدم او په خاموشۍ کښې مې ورته په کتاب وليکل چې خانان سپى او مړزان ساتى لګيا دى دی شاعر دی محقق دی ، دانشور دی،بختور وي چې هم خان وى هم اديب وى چې هم خان دی هم اديب بختور دی زما په مخ يې ليک ولوستو .. باده ومخ بچه و ساقى ومۍ خانه کجاست ..د قران مجيد خپله پښتو ترجمه يې راله راکړه او په زبان حال يې راته ووې اين قدر شو رش رندانه به پيرى نه رواست... جواب مې ورکړو
ما ځوانى مرګى څۀ ليدلى ځوانى څۀ پېژنم..
په بوډا والى کښې مې پرېږده چې مستۍ وکړمه
او په دې ټکو ترې را رخصت شوم چې خوش بخت جهانيم که د يديم شمارا... د سمندر او درياب کتابونه مې درمان ته حواله کړل هغه وئيل چې درياب له به يې سمندر يوسى پوهه شوم چې په اله ډنډ کښې هم الټى گنگا بهتى هی گرتی هين سمندر مين بړی شوق سی دريا .. لېکن کسى دريا کسى دريا مين سمندر نهين گرتا... دلته سمندر درياب له ځى راځى دلته خلق غر ته ګټې وړى را وړى او دلته لينی والا هاتهـ اوپر بهى هوتا هی په نسواريانو کښې .. په بټ خېله کښې ډېر ايسار شوم خو بدبختى مې دا وه چې اومې نۀ ليدل چې اقبال شاکر په بټ خېله کښې څنګه ښکارى.. ای بسا که کچه خاک سدى خلق يې بلا راته قيصې کوى... ما وې خالق زيار به خامخا وينم په ملاکنډ چې راکوزېدم په موبائيل مې ښه تنګ کړو د تور پل سره د سړک په غاړه په سپين سر ولاړ وۀ.. الله الله چې جائې اين سخن است دا خو ډاکټر عبدالخالق دی جنازې له راغلی وۀ خو دومره په خندا خندا را ترغاړه وتو چې پوره پنځوس کاله روستو يې بوتلم او زړۀ کښې مې تېر شو چې نشان مرد مرمن باتو گويم چو مرگ آيد تبسم برلب اوست ... زيار صېب دغه شان
ما ته په زوره زوره خانده چرته به ما په راستۍ خلۀ درکړې وينه
او روان شوم بهرام شهزاده په لورى د مردان چې د اسرارينو او اندېش لاسونه ښکل کړى فېض الوهاب فېض وصيت کړی وۀ چې د مردان کتابونه دې بنو مصالحه بينک روډ کښې پرېږدې خو دکاندار ډېر ښه دکاندار وۀ ما وې کتاب مې ورکړی نۀ دی او ردۍ ته يې غورزولی نۀ دی د فېض کتاب مې وحيد الله ګران ته حواله کړو په موبائيل مې د اندېش صېب پوښتنه وکړه د يو دوه خبرو نه پس يې ووې په سينه کښې مې څړيکه راپورته شوه ما ورته ووې ANGICID د ژبې لاندې کېږده او د ارام ګولۍ وخوره او د خدائی په امان... ما وې هسې نه چې بيا ټول عمر وائى چې کۀ کنډولې له تلی نۀ وې مړه به نۀ وې.. خو هغه وې چې نا نا په ما داسې کله نا کله کېږى او مشوره يې راکړه چې غټ غټ کتابونه مۀ چاپ کوه دوه دوه نيم سوه صفحې ډېرې دى ما ورته ووې مليزی خو هسې هم يم خو ميرات ملېزی رانه مۀ جوړوه چې ديارلس بچى مې وى ، بچى خو دوه درې څلور خو هټا کټا او صحتمند.. اجازت مې ترې وغوښتو او د وېرې نه مې ډاکټر اسرار صېب ته فون ونۀ کړی شو د هغۀ د نا جوړتيا راته هم وئيلې شوى وو او د اسرار د طورو صېب اړخ ته راون شوم ما وې په چاټۍ خم کښې به اسرار طورو څارم ليټ شومه .عاصمه په چاټو چوک مې را لاندې کړو ډېر په مينه يې راته هر کلی وکړو. د مردان د هغه پنځۀ شپږ شاعرانو د ليدو تند ه مې پرې ماته شوه شکر دی په تور سړک ښۀ د ځوانانو په شان پورې وتو.. بل مازيګر نورالامين يوسفزى د خپلې حجرې په ځائی د قام قلم په دفتر ورننه يستم درې پاخۀ ملګرى په کښې ناست وو او يو کچه خلۀ هلک _ وې دا پېژنې؟ ما ورته ووې دا لکه د زوئی نه چې تپوس کوې پلار پېژنې يا لکه د يار نه چې تپوس کوې يار پېژنې دا د مينې بنجارى خو کوڅه په کوڅه کلى په کلى د مينې شڼ شڼې خرڅوي . دې خو زما واړۀ واړۀ نسمى هم پېژنى عزيز مانېروال. نورالامين يوسفزی نۀ صرف اديب دی بلکې يو ښۀ فلسفى او مورخ دی د پښتو تاريخ او دود دستور محافظ او د مذهبى ، او د مذهبى فرقه وارۍ د تقابلې مطالعې ماهر د ټى وې په شيشه چې مې د چا د خبرو نه خوند اخستو چې په خپلو غوږو مې مخامخ واورېدو نو شادم از زندگى خوېش که کارى کردم ...دا انور مانېروال خندا هم ډېره خوږه وه او سکوت پُر معنى وۀ . د خېرمحمد راهى باره کښې به صرف دا ووايم چې ... نه جاؤ اس کى گم سم سادگى پر سمندر هی تو پهر گهرا بهى هوگا...
عاصمه بختوره تا په لاره کښې موندۀ کړل
خواږۀ خواږۀ خواږۀ خواږۀ صوابيوال
خو يو ارمان مې په زړۀ پاتې شو دوى سره ناست هلک په خپله شعرى مسوده د نورالامين يوسفزى نه څۀ ليکل غوښتل او دوى ورته په شريکه مشوره ورکوله چې خېر دی په قلاره به يې چاپ کړې.. خو هغۀ وې ما کمپوزنګ کړی دی پروف مې کړی دی ما پينڅې راپورته کړې وې ور دانګمه کاش چې ما ورته په غوږ کښې وئيلی وې چې د ډېرې زياتې زمکې لو مې کړی دی راشه چې کر واړه په کښې وکړې .. يوه ځوانى خو به د شوګيرو نا قلارو او سر خوږو نه بچ پاتې شوې وې ،کر واړۍ ته شاعران هسې بد ګورى څۀ نا اشنا کار خو نۀ دی نۀ کر او نۀ اوبۀ خور او لمن ډکه .. ملګرو نو خفه نۀ شئ بې ادبي وشوه. (پاڅون / مردان)